Śmierć bliskich jako obawa przed zmianami

Śmierć bliskiej osoby zawsze budzi żal, smutek i przygnębienie. Ważne jest, aby umieć uwolnić się z tych uczuć w odpowiednim czasie, kiedy jeszcze nie jest za późno, kiedy jeszcze nie wpadliśmy w depresję. Najlepiej jest starać się sobie wytłumaczyć, że da się żyć bez ukochanych osób, że przecież kiedyś też byliśmy sami. Niektórzy z nas mieszkali od wczesnej młodości z dala od rodziców i na przykład dopiero późno założyli własne rodziny. Wtedy też powinno się odwołać właśnie do uczuć sprzed tego okresu, kiedy właśnie byli oni sami, ponieważ łatwiej jest przestawić się ponownie na ten sam tryb życia i działania, jak dawniej, chociaż minęło tyle lat. jednocześnie człowiek stara się dostosować do obecnej sytuacji bądź też wręcz odwrotnie, stara się jak najdłużej pozostać w stanie, który mu aktualnie odpowiada. Dlatego tak trudno jest pogodzić się z czyjąś śmiercią, bo uświadamia nam o własnej zbliżającej się śmierci i następuje fakt nagłej zmiany, na którą nie byliśmy przygotowani. Ale przecież każdego dnia coś nas zaskakuje, unikamy ledwo śmierci, ocieramy się o nią, więc i tą należy też tak potraktować.

Co to jest żałoba?

Żałoba to specyficzny stan umysłu, obserwowany u osób, które utraciły kogoś najbliższego. Łączy się ona nierozerwalnie z poczuciem krzywdy, niesprawiedliwości i załamania. Osoby bardzo silnie związane z kimś, kogo utraciły, w wyniku żałoby, długo nie potrafią znaleźć sobie miejsca. Obwiniają siebie o to, że nie mogły czy nie potrafiły zapobiec danej tragedii.
Najciężej przechodzą moment żałoby osoby o bardzo chwiejnej psychice. Ciężko znoszą także moment rozłąki starsze dzieci, które posiadają już możliwość wyrażania własnych emocji. Bardzo trudnym doświadczeniem jest także utrata osoby, która straciła życie na skutek własnego wyboru, czyli popełniła samobójstwo.
Żałoba przejawia się niemal we wszystkich dziedzinach naszego życia. Symptomy żałoby dotyczą bowiem:
a. sfery psychicznej – smutek, bezsilność, rozpacz, zachwianie emocjonalne, załamanie, depresja
b. sfery fizycznej – bezsenność, brak apetytu lub jego nasilenie, wyczerpanie lub nadpobudliwość
c. procesów myślowych i poznawczych
d. zachowania
e. stanów duchowych.
Osoba w stanie żałoby najczęściej pragnie samotności. Nie potrafi ona bowiem uporać się z tym, co się stało ani tego ogarnąć. Nie potrafi także wprost mówić o swoich uczuciach.